Θητεία First Class

Μολονότι χτες είχε μία υπέροχη πανσέληνο και εγώ μόλις είχα τελειώσει μία ιδιαίτερα κουραστική εβδομάδα, έμεινα μέσα, όπου συμμετείχα στην ομάδα Πυρασφάλειας.

Το απόγευμα μας ξύπνησαν για να μαζέψουμε πευκοβελόνες... Φαντάζομαι ότι αν ο Θεός ήταν Σμηνίτης θα καταργούσε τα κουνούπια και τις πευκοβελόνες! Βέβαια το κλίμα ήταν ιδιαίτερα φιλικό και όλοι το είδαν σαν απογευματινό stretching, ενώ κάποια στιγμή κάναμε γιουρούσι σε ένα μικρό κυλικείο για να χτυπήσουμε τα παγωτάκια μας.

Το βράδυ ζήτησα από τον Αξιωματικό Υπηρεσίας να παραγγείλει για μένα από τη ΛΑΞ, μιας και η διάθεσή μου ήταν για κάτι καλύτερο από το φαγητό της Μονάδας και τα τοπικά σουβλατζίδικα δεν είναι και πρώτης κατηγορίας. Ο άνθρωπος, χωρίς να με έχει δει ποτέ του (και μάλλον δε θα ξανασυναντηθούμε) όχι μόνο δέχτηκε, αλλά πήρε και ο ίδιος τηλέφωνο και μάλιστα προσέθεσε και μία μπύρα στην παραγγελία! Αυτό το απλό περιστατικό επικοινωνίας μεταξύ ενός Αξιωματικού και ενός Στρατεύσιμου είναι ενδεικτικό της δυνατότητας συνενόησης που υπάρχει στην Πολεμική Αεροπορία. Ξέρω ότι οι περισσότεροι θα έκαναν κάτι αντίστοιχο σε όλες τις μονάδες της ΠΑ.

Έφαγα το "δείπνο μου" μαζί με όσα είχαν παραγγείλει και άλλα παιδιά σε ένα κυλικείο με τηλεόραση όπου είδαμε αγώνα, παίξαμε τάβλι και χασκογελάσαμε έως αργά.

Στο τέλος της βραδιάς συλλογιζόμουν ότι ήταν ένα πολύ ωραίο Σαββατόβραδο. Χτες όλοι κάπως συνεισέφεραν ώστε να περάσουμε καλά. Η αγκαρία ήταν ολιγόωρη, ο Πύλαρχος έκανε ότι δεν είδε τις παραγγελίες από το σουβλατζίδικο και τις μπύρες που είχαν μέσα, το κυλικείο "έμεινε" ανοικτό ως αργά, μας άφησαν να κάνουμε βόλτες στο αεροδρόμιο ενώ "είχαν πέσει τα συνθηματικά" και κανείς δεν "άκουσε¨τη φασαρία που κάναμε. Τέτοια περιστατικά είναι και ο κανόνας για όσους ξέρουν να τα εκτιμήσουν. Η θητεία μου και των άλλων παιδιών (και δεν είμαι και σε κανένα εύκολο αεροδρόμιο) είναι παραπάνω από ανθρώπινη και ευγνωμονώ την ΠΑ και το "βύσμα" μου, που μου διαθέτουν αυτή τη δυνατότητα.

Φυσικά και οι άσχημες στιγμές δεν είναι λίγες, πρέπει όμως όλοι οι στρατεύσιμοι να αντιληφθούμε ότι υπηρετούμε μία θητεία και υπό το πρίσμα αυτό, συγκριτικά με το τι έχει τη δυνατότητα να μας επιβάλει η Υπηρεσία, περνάμε μία χαρά. Θα συμπλήρωνα ότι πιστεύω πως είμαστε και παραγωγικοί σαν σώμα, διότι οι περισσότεροι δουλεύουν φιλότιμα και βοηθούν ουσιαστικά το αεροδρόμιο.

Αυτό βέβαια δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι θα πρέπει να σταματήσουμε να ζητάμε βελτίωση των συνθηκών της θητείας μας, στα πλαίσια του λογικού. Διότι η βελτίωση της ζωής μας, τόσο για εμάς, όσο και για τους άλλους είναι το μόνο που μπορεί να μας κρατήσει ζωντανούς και δραστήριους, ώστε να μη ρετάρει το μυαλό μας, όπως των "καραβανάδων" (οι οποίοι σημειωτέον ότι όταν έχουν υπηρεσία Πυρασφάλειας και πάνε στη φωτιά, κουβαλάνε μαζί τους και τα όπλα τους... Πόσο χαζοί γίνονται οι άνθρωποι ενίοτε!!).