Πού ήμουν χτες και πού είμαι σήμερα.

Μέρα κατάταξης για μένα σήμερα (συνολικά είναι τρεις) και έξω από την πτέρυγα εκπαίδευσης έχουν ακροβολιστεί ελληνίδες μαμάδες που εύχονται με σπαραξικάρδια ψυχοπονιάρικο τρόπο (ούτε στην επιστράτευση του '74, την αποστολή στην Κορέα, το '40 και όλα τα γνωστά έπη του ελληνισμού να βρισκόμαστε...). Ελλείψει φυσικά υπαρκτών κινδύνων (έστω ψείρες) η ευχή είναι γενική, αλλά ακούγεται πολλές φορές για καλύτερη εμπέδωση:

να προσέχεις παιδί μου

Πέρίμενα κοντά δύο ώρες στο ψιλόβροχο, αναμονή που μπορεί να εκληφθεί σαν προοικονομία των ημερών που θα ακολουθήσουν στη βασική εκπαίδευση και, από ότι ψυχανεμίζομαι, της θητείας γενικότερα.

Η διαδικασία της λαθραίας εισαγωγής αντικειμένων τα οποία δε θα γίνουν αντιληπτά κατά την είσοδο είναι μία καλή δοκιμασία για τους νεοσύλλεκτους, δεδομένου ότι γίνεται από τρομερά φοβισμένους τύπους όπως η αφεντιά μου. Κατάφερα να περάσω το κινητό μου (παράνομο γιατί έχει κάμερα, μα το θέλω για το internet κυρίως και για να σας τροφοδοτώ με φωτογραφίες), αποσμητικό σε κρέμα, μία κρέμα προσώπου και βουτυροκακάο για τα χείλη μου. Η μόνη απώλεια που υπήρξε ήταν ο τυχερός μαρκαδόρος μου. Η επιχείριση αποτιμάται θετικά ικανοποιητική συγκριτικά με άλλους στους οποίους κατέσχεσαν υλικά αξίας. Οι περισσότερο μάγκες παρέκαμψαν εντελώς τα τραπέζια στα οποία γινόταν ο έλεγχος, κουρελιάζοντας εντελώς την περηφάνια μου για το κατορθώμά μου.

Δυστυχώς, δε μας έντυσαν το ίδιο βράδυ και το φρεσκοξυριμένο μου κρανίο έγινε τούμπανο από το απίθανο κρύο που μου είχαν πει πως θα συναντούσα. Λυπάμαι που πρέπει να το παραδεχτώ, μα η νέα κόμη δεν αφήνει καμία αμφιβολία πως οι τρίχες μου μετακομίζουν από το κεφάλι στους ώμους και τα χέρια μου επιτρέποντας στο ξέφωτο που βρίσκεται στο βρεγματικό οστό να προελαύνει προς τα αυτιά μου.

24 ώρες πριν ήμουν μισομεθυσμένος από καλό κρασί και την είχα ταρατσώσει με άγριο κατσίκι και κρητικό τυρί. Η προσγείωση είναι λίγο rough.