Σκελεοφόροι σε δράση

το γηπεδάκι στο οποίο απαγορευόταν να παίζουμε ποδόσφαιρο. Εμφανίζει την παγκόσμια πρωτοτυπία ότι περιβάλλεται από γκαζόν, ενώ στον αγωνιστικό χώρο έχει τύρφη.

Η "εκπαίδευση" προχωράει... Δεν πονάω, δεν υποφέρω, δεν πεινάω, δε μου λείπει τίποτα ουσιώδες, δε μου βγάζουν τα νύχια και όμως θέλω να φύγω. Έξω θα είχα άνεση, λεφτά και φυσικά... κορίτσια.

"Δε θέλω να βλέπω ανθρώπους χωρίς θέληση" φώναζε σήμερα η σέξι Σμηνίας. Γλυκειά μου, είμαι εδώ 12 μέρες χωρίς κίνητρα, χωρίς να κάνω κάτι έστω και αμυδρά χρήσιμο και χαραμίζω τους πιο παραγωγικούς μου μήνες.

Μικρά σημεία, παρεμβάσεις στην απολυτότητα του οπτικού πεδίου, μου θυμίζουν ότι η ζωή συνχίζεται. Μία μικρή φωλιά πουλιών, ένα Chesna που προσγειώνεται, κάτι σπουργίτια και οι φώτο Αργύρης και Γιώργος, δείχνουν ότι έξω από το στρατό, οι άνθρωποι και η φύση κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να απαιτούνται οι απαραίτητες προσαγορεύσεις.

Σήμερα κάναμε οπλοασκήσεις (ξέρετε, επ 'ώμου, υπό μάλης, παρουσιάστε κλπ.), μία απίστευτα αντιπαραγωγκή διαδικασία που έχει σκαρφιστεί ο στρατός. Ωστόσο, είχε κάποιο ενδιαφέρον σε αντίθεση με τα όσα έχουμε δει ως τώρα. Μετά από ένα δίωρο εξάσκησης λυπήθηκα τους εύζωνους που κάνουν αυτά με ακρίβεια βιομηχανικού ρομπότ για ένα χρόνο.

Το ζήτημα από ότι βλέπω είναι να πληρείται ο υπηρεσιακός ορισμός. Στο φαγητό, στην εκπαίδευση, στη διασκέδαση. Έχει το φαγητό πρωτεΐνες, υδατάνθρακες και λίπος; Τότε είναι φαγητό. Έχει ελευθερία να μιλήσεις; Τότε είναι διασκέδαση. Σε υποχρεώνουμε να κάνεις κάτι; Τότε είναι εκπαίδευση.

Αγαπητή μου ΠΑ, το labelling δεν είναι αρκετό. Χρειάζεται και class!

Είναι τόσο ωραίο το μέρος που βρίσκεται το στρατόπεδο που χαζεύω τα βουνά και προς στιγμήν, τα ξεχνάω όλα.


Αύριο έχει επισκεπτήριο. Το φαγητό θα είναι μάλλον χάλια, όπως και την προηγούμενη Κυριακή, αφού στα μαγειρία ποντάρουν ότι όλοι οι μπούληδες θα φάνε τα φαγητά της μαμάς τους. Μη φανταστείτε σπανακόπιτες και γιουβαρλάκια. Pizzes και σουβλάκια και οι γονείς κοιτάζουν να σπρώξουν και καμία σπανακόπιτα στο μπέμπη για την υπακτική της δράση, μπας και χέσει ο κανακάρης που προτιμάει το everest από το φαΐ της μαμάς.

Ο νεοσύλλεκτος Κο-τό-που-λος στο γραφείο προσωπικού. Επαναλαμβάνω ΚΟ - ΤΟ - ΠΟΥ - ΛΟΣ στο γραφείο προσωπικού φωνάζουν συντονισμένα όλα τα μεγάφωνα στο στρατόπεδο προκαλώντας το γέλιο. Μετά από 12 μέρες μέσα, τα κριτήρια για ένα καλό αστείο έχουν πέσει δραματικά. Με την ευκαιρία πάλι κοτόπουλο με ρύζι είχε σήμερα. Τόση μεγάλη έμπνευση στην επιλογή των φαγητών, δεν την περίμενα.

Σε πέντε ώρες από τώρα που γράφω αυτό το κείμενο έχω μάθημα τένις. Αντ' αυτού, θα είμαι ξαπλωμένος στην κουκέτα μου, τρίβωντας την κλείδα μου από τα πολλά επ' ώμου, μάαααρς. Καλύτερα βέβαια. Φαντάζεστε να είχε τένις ο στρατός; Τα πάντα θα ήταν στραβά. Οι ρακέτες θα ήταν παραλίας, τα μπαλάκια δε θα έσκαγαν και το φιλέ δε θα είχε τρύπες!

Ενδιαφέροντα πράγματα γίνονται στον κόσμο διαβάζω από το κινητό μου μέσω ίντερνετ. Το $ υποχωρεί στο 1.487€ και απέναντι στο yen. Το ασφαλιστικό αποτελεί το πρώτο πεδίο μάχης της κυβέρνησης. Στο θάλαμο οι πιο διαβαστεροί διαβάζουν EVO και μου το προτείνουν - δεν καταλαβαίνω γρι από τα όσα γράφει.

Πίνω cola light που την είχα φυλάξει για το απόγευμα του Σαββάτου, το οποίο είναι κάτι σαν ραστώνη - οι coles light είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν στο στρατόπεδο. Ακούω super lounge cozy - trendy μουσική από τον τοπικό σταθμό και παριστάνω ότι βρίσκομαι στην παραλία του χωριού μου.