Σκηνικό από πίστα στο Call of Duty. Τα μόνα χρώματα που βλέπει κανείς τις περισσότερες μέρες είναι από τα κτίρια της Πτέρυγας, ενώ περιφερειακά επιβάλλεται ένα απροσδιόριστο σε χρώμα και απόσταση αχνό background. Πέρα από τα όρια της περίφραξης μοιάζει να μην υπάρχει τίποτα! Άραγε η ορκομωσία θα αποκαλύψει νέες πίστες;
Σαν από videogame ήταν και τα δύο όπλα που μας έφεραν σήμερα για εκπαίδευση. Πρόκειται για εκπαιδευτικά όπλα (δε μπορούν να πυροδοτήσουν μία σφαίρα δηλαδή). Το ένα από αυτά έχει εντυπωσιακό σχεδιασμό και αρχαιολογική αξία, φυσικά είναι το γνωστό Bren. Αν δε σας θυμίζει κάτι, ρωτήστε τον παπού σας, πιθανότατα η αγγλική βοήθεια που έφτανε εναέρια στην αντίσταση περιελάμβανε και τέτοια. Το δεύτερο είναι το G3-A3, ελληνικό αντίγραφο του G3 (από τις λίγες περιπτώσεις που ξέρω στην Ελλάδα να αντιγράψαμε κάτι που εκτιμήσαμε πως αξίζει και δεν φτιάξαμε το δικό μας). Και τα δύο μου φέρνουν μία μυρωδιά από αρχαιοκαπηλία όταν τα χρησιμοποιούμε. Το G3A3 είναι καλό όμως για να δίνουμε και του στραβού το δίκιο.
Τα όπλα αυτά οπλίζουν και κάνουν κλικ όταν πατά κανείς τη σκανδάλη. Ο ήχος μου προξενούσε απροσδόκητο τρόμο για πολλές μέρες... Έπρεπε να εξοικιωθώ με αυτόν όταν έκανα σκοπιά στη συνέχεια. Ή είμαι μπούλης ή φιλειρηνιστής. Δεν ξέρω. Επιπλέον τα όπλα αυτά λύνονται σε περίπου 6 κομμάτια το καθένα αφότου αφαιρεθούν κάποιες περόνες. Σα lego δηλαδή. Αυτή η γνώση που για μένα ήταν πρωτοφανής για άλλους (και ειδικά όσους έρχονταν από τον πλανήτη Κρήτη) ήταν hard-wired στο DNA τους. Έγινε σαφές ότι πολλοί είχαν πρότερη εμπειρία με όπλα και φυσικά όχι όπλα κυνηγιού.
Η προσωπική μου γνώμη είναι πως πρόκειται για εξαιρετικά ενδιαφέροντα κατασκευάσματα από μηχανολογικής απόψης. Από την άλλη όμως μου φάνηκαν αδιάφορα προς αντιπαθητικά, αφού ενσωματώνουν τόσες χαμένες εργατώρες. Γούστα είναι αυτά. Μακάρι να φυλάμε πάντα σκοπιά με τα όπλα χωρίς γεμιστήρες.
Πριν πάμε για φαγητό παρελαύνουμε προς (ή μήπως εναντίον) τα εστιατόρια σε σχηματισμό με δίσκους εστιάσεως και είδη εστιάσεως (3 πηρουνοειδή και μεταλλικό ποτήρι). Σε κάθε παράγγελμα (του τύπου προσοχή, ατενώς, από καλύφθητε) ακουγόμαστε σαν κοπάδι με πρόβατα που βόσκει στα βουνά και χτυπούν τα καμπανάκια του.
Διάλογος ημέρας 1:
(ο νταβραντισμένος λιγνιτορύχος εναντίον βουτυρόπαιδου)
- Δεν πίνω ούτε τα 5 ποτά το μήνα που ανέφερε και ο γιατρός.
- (με σκληρή προφορά) Τι λές ρε φίλε... εγώ 5 ποτά πίνω μέρα παρά μέρα. Καλά, άμα βγώ από δω μέσα, θα γίνει μακελειό.
- Μπα... εγώ δεν πίνω τόσο...
- (με σκληρή προφορά) Ε τότε ρε φίλε μας έσωσες... Να σε πάρουμε παρέα για οδηγό!
Διάλογος ημέρας 2:
- Έχεις σαπούνι για να πλύνεις το δίσκο σου;
- Όχι
- Πώς θα τον πλύνεις δηλαδή;
- Έχει μείνει σαπουνάδα στο σφουγγάρι από χτες.
- Να σου δώσω λίγο;
- Όχι, μας χαλάς την πιάτσα!
Συμβουλή ημέρας:
- Πες στη φίλη σου να αλείψει με μέλι την παλάμη της και να τον βουτήξει σε στραγάλια και μετά να σου τον παίξει.
(παμμέγιστος όποιος το σκέφτηκε αυτό)
Διάλογος ημέρας 3:
Απεύφευγα να φωνάξω στις ασκήσεις πυκνής τάξης (αυτό σημαίνει ότι είμαστε παρατεταγμένοι), μέχρι που τζιμάνι εκπαιδευτής πλησιάζει ύπουλα το αυτί του στο στόμα μου, το οποίο κινούσα σε συγχρονισμό:
- Γιατί δε φωνάζεις ρε;
- Κλείνει εύκολα η φωνή μου
- Τι είσαι ρε, Τενόρος;
- Όχι, έχω υπερτροφικές αμυγδαλές και είμαι ευπαθείς σε εμπύρετες αμυγδαλίτιδες. Κρίμα δε θα είναι να βγω ελεύθερος υπηρεσίας για καμιά εβδομάδα;
- Εδώ φωνάζουμε...
Ανέκδοτο ημέρας:
Τι κοινό έχει μία γκόμενα που δε δίνει κώλο με τα μπεκ που ποτίζουν;
Και τα δύο κάνουν τσς τσς τσς τσς τσς τσς τσς τσς.
Τα τομάρια δίπλα μου έφτασαν στο σημείο να βάζουν τσόντες στο κινητά τους αρκετά δυνατά το βράδυ, μετά τη συσκότιση. Σε 10 μέρες θα δείχνουν τις ψωλές τους. Αύριο επισκεπτήριο - προσπαθώ να κάνω ασκήσεις ηρεμίας και να διώχνω τις κακές σκέψεις.
Θού κύριε φυλακήν τω στόματί μου...
(1 μήλο σήμερα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου